Hoe moet ik weten wie ik ben, als ik jou niet ken?

Vanuit verschillende hoeken werd dit boek me getipt. En eenmaal aan het lezen kon ik het niet meer wegleggen. Deze verhaallijn laat zien dat verlies, verbinding en verder leven voortdurend met elkaar in connectie zijn. En zo kan het gebeuren dat in een bepaalde periode van je leven, één van deze elementen meer op de voorgrond treedt. Bijvoorbeeld omdat je bepaalde vragen over jouw eigen leven hebt. In dit verhaal volgen we Sara. Een schoolopdracht zet haar leven op z’n kop: ze heeft zoveel om over na te denken. Zoveel vragen. Deze schoolopdracht vormt de starter van een hartverwarmend verhaal waarin jongeren herkenningspunten en erkenning kunnen vinden als het goed om hun eigen ervaringen ten aanzien van rouw en verlies.

Intunen

Voor eenieder die met jongeren werkt biedt dit boek fijne taal en herkenningspunten om in te tunen op hun belevingswereld. Ook kan ik me zomaar voorstellen dat je bepaalde bewoordingen inzet in gesprekken met jongeren. Denk bijvoorbeeld aan de niets-aan-de-hand-glimlach de alles-gaat-óké-houding. Wanneer je het boek eerst zelf leest, schrijf dan woorden, begrippen en metaforen die je raken even op. Dat geeft mogelijke handvatten voor op een later moment: bijvoorbeeld wanneer je in gesprek gaat met jongeren.

Toen en nu

Toen Sara negen jaar oud was, overleed haar moeder. In het verhaal schakelen we in sommige hoofdstukken terug naar ‘toen’ – Sara 9 jaar. Knap gedaan en van grote waarde omdat dat wat Sara op die leeftijd meemaakte vanzelfsprekend van grote invloed is op Sara nu. De afwisseling tussen Sara-toen en Sara-nu laat op extra krachtige wijze zien dat het gaat om het verweven van verlies en de ervaringen die je hebt in jouw persoonlijke levensverhaal.

Vragen en omgeving

De band met de mensen om haar heen staat onder druk en biedt nieuwe kansen. Een goede vriendin van vroeger komt terug in het leven van Sara. Dit is een ontroerende en verhelderende verhaallijn die een essentieel onderdeel is van het geheel. De vraagstukken die naar boven komen en de confrontaties die ontstaan met haar omgeving leren Sara veel over zichzelf en haar moeder. Ze leert haar moeder steeds beter kennen. En ook de band met haar vader is volop in ontwikkeling.

Psycholoog

Sara bespreekt met haar psycholoog wat ze meemaakt en wat ze voelt. Al wil ze in eerste instantie vooral nog graag laten zien dat alles oké is. Uiteindelijk ontkomt ze er niet aan om te delen hoe ze zich voelt en wat het effect hiervan is. Zo zijn onderstaande woorden, die in dit geval van haar psycholoog komen, een stimulans om wel echt te delen wat haar bezighoudt.

‘Als we alles wat we voelen en denken voor ons houden, zelf proberen te dragen of op te lossen, dan komt er een moment waarop de druk zo hoog oploopt dat het te veel wordt. Al die spanning, woede en verdriet bouwt zich op in je lijft, in je hoofd, en op een gegeven moment moet dat eruit, hoe hard je ook je best doet om het binnen te houden.‘

Voortdurende band

De rouwbehoeften van Sara komen duidelijk naar voren in dit verhaal. De schrijfster heeft veel belangrijke elementen op prachtige wijze uitgelicht. Een creatief geheel dat een inspiratiebron kan zijn voor iedere lezer. De ondersteunende én inspirerende waarde van een voortdurende band over de grenzen van leven en dood wordt benadrukt en komt prachtig tot uiting in het einde van dit verhaal. Dat tegelijkertijd een begin is van het verdere leven van Sara. En voor de lezer! Want je neemt toch altijd een aantal fijne en rake dingen van zo’n warm en ontroerend verhaal mee. Zo zal ik de bolletje-deeg-metafoor niet vergeten.

Bolletje-deeg-metafoor (bladzijde 188)

‘Zie het zo: het probleem of het gevoel dat je hebt, is als een klein bolletje deeg. Je stopt dat bolletje deeg weg, in je hoofd omdat je er niets mee wilt doen. Daar zal dat bolletje deeg gaan rijzen. Als je dit met elk bolletje deeg doet, zal er uiteindelijk geen ruimte meer zijn voor die bolletjes om te rijzen en dan….’

‘Ontplof je.’